„Gdzie śpiewają raki”…? Przeczytałam masę recenzji książki Delii Owens, potem pojawiła się informacja o ekranizacji powieści. Przyszedł więc czas, by sprawdzić, gdzie kryje się fenomen tej książki i dlaczego wywołuje ona w czytelnikach sprzeczne emocje i opinie. Przeczytałam. Przeczytałam jednym tchem i…… i stanęłam przed problemem: Czy ja umiem w pełni wyrazić, co myślę i czuję po jej przeczytaniu?
No cóż… nie potrafię, dlatego skupmy się na konkretach.
Nie jest to lektura, o której zapomina się na tydzień po przeczytaniu. Tkwi gdzieś głęboko i zmusza do zadawania sobie pytań.
Nie jest to kryminał, mimo że wątek zabójstwa Chase’a Andrewsa, dochodzenia i procesu sądowego toczy się równolegle do całej akcji książki.
Nie jest to powieść przyrodnicza, mimo że opisy przyrody „mokradeł” Karoliny Północnej są bardzo szczegółowe i rozbudowane.
Nie jest to też klasyczna powieść obyczajowa z happy endem.
Czym więc jest ta książka?
Jest to powieść bardzo ciekawie skonstruowana, z jednej strony porusza wątki trudne, jak samotność, odrzucenie społeczne, porzucenie przez najbliższych, nietolerancja, miłosny zawód, rozczarowanie, z drugiej strony cudowne opisy przyrody tak są wkomponowane, że rekompensują ból, który współodczuwa się wraz z główną bohaterką Kyą. Jest to jedna z niewielu powieści, przy której czytaniu opisy przyrody nie zniechęcają, ale ułatwiają czytelnikowi radzenie sobie z trudnymi emocjami. W życiu Kyi pojawia się też piękna przyjaźń, miłość, sukces, częściowe wyjaśnienie trudnych spraw rodzinnych, odnalezienie brata, to wszystko sprawia, że czytelnik zaczyna wierzyć, że wszystkie trudności w życiu są po coś, że mają głębszy sens i prowadzą ku szczęściu…. Z zapartym tchem czeka się, aż w życiu bohaterki na zawsze zaświeci słońce, czy tak się kończy ta powieść? Przekonajcie się sami… ja polecam.
Nominuję Agnieszkę Orzeł